امام محمّد باقر علیه السّلام به جابر فرمود:
اى جابر، همانا شیعه على علیه السّلام کسى است که صدایش از گوشش تجاوز نمىکند و دشمنىاش از بدنش به دیگرى نمىرسد. دشمن ما را مدح و ستایش نمىکند، به کسى که بغض و کینه ما را دارد، نمىپیوندد و با کسى که بر ما عیب مىگیرد همنشینى نمىکند.
شیعه على علیه السّلام کسى است که همچون سگ زوزه نمىکشد، همچون کلاغ طمع نمىورزد و اگر از گرسنگى هم بمیرد، چیزى از مردم (غیر از برادران دینىاش) درخواست نمىکند.
آنها زندگى محقّرى دارند و خانه بدوشند. اگر [جایى] حضور داشته باشند، کسى آنها را نمىشناسد، و اگر غایب باشند، کسى سراغ آنها را نمىگیرد، اگر مریض شوند، کسى به عیادتشان نمىرود و اگر از دنیا بروند، کسى بر جنازه آنها حاضر نمىشود. آنان در درون قبرهایشان یک دیگر را زیارت مىکنند.
جابر گفت، به امام عرض کردم: در کجا اینان را بجویم؟ فرمود: در اطراف زمین و در میان بازارها، و این، فرمایش خداى بزرگ است که [در باره این گروه] مىفرماید: «نسبت به مؤمنین فروتن هستند و در برابر کافران، سرفراز و با عزّتند».